مردگان نیز در امان نخواهند بود.

تمام تاریخ ایران مملوء از بازی امواج مرده­‌پرستی و مرده آزاری­‌ست. در کش و قوس این دو، آدمی و انسانیت نخستین چیزی­‌ست که به باد می‌­رود، دود می­‌شود و به باد می­‌رود. آرمان ریاحی در یادداشت زیر با توجه به یکی از این دو قطب، با محوریت ماجرای مومیایی رضاخان با نگاهی روشنگر و منصفانه به مرور تاریخی مرده­‌آزاری در ایران پرداخته است. شاه پشت شاه، قرن پشت قرن، سلسله پشت سلسله، نوآمده­‌ها با دفع و آزار فرد پیش از خویش به مدح و اثبات خود می­‌رسند. انگار همه­‌ی تاریخ، تاریخ دشمنی‌ست. دشمن­ها در حال رقابت، حکومت، زیستن­ و نوشتن­‌اند؛ نوشتنِ تاریخ. بیهوده نیست که بنیامین با تیزهوشی وافر خویش می­‌گوید: « در صورت پیروزی دشمن، مردگان نیز در امان نخواهند بود.»

خاطراتی شیرین از ابراهیم گلستان شیرازی

دیداری از گوشه های رشد در روزگار دگرگونی / ابراهیم گلستان

آنچه در ادامه خواهید خواند، بازنشر نوشته ای خواندنی است از ابراهیم گلستان، حکایتی از روزگار رفته که با زبانی روایی و نثری جذاب به سبک و سیاق همیشه اش، این نوشته پیشتر در مجله فراسو شماره چهاردهم بیرون آمده، اما در فضای مجازی برای اولین بار است که منتشر می شود. با سپاس از سردبیر فراسو که مطلب را در اختیار مد و مه قرار دادند.

درباره نمایش جدید بهرام بیضایی

چهارراه بیضایی؛ نمایشی از بیم و امید برای آینده ایران

  راهک

پیمان ملاز

چهارراه؛ نمایشنامه و کارگردان: بهرام بیضایی
استنفورد، کالیفرنیا، فروردین 1397

پس از نمایش “مجلس شبیه در ذکر مصائب استاد نوید ماکان و همسرش مهندس رخشید فرزین” در سال 1384، بهرام بیضایی در مصاحبه ای نمایش را یک “فریاد” توصیف کرد. “چهاراه” نیز مثل “مجلس شبیه…” در واقع “هشدارى است براى آینده ” مقاومتی است در برابر “میل جمعى به فراموشى” و روایت کابوسى است تاریخى که “قربانیانش همواره صاحبان قلم و اندیشه بوده اند”. داستانی است “نه تنها از گذشته که همچنین از آینده، و هر زمان و هر جا مى تواند اتفاق بیفتد”.

آیدین آغداشلو در وصف بیضایی گفته بود